Urodził się w 1836 roku w Staniewie na Litwie (pow. Ihumeński, gub. Mińska), ze związku Karola Dobieszewskiego z Barbarą Mirkulewicz. W 1865 roku ożenił się w Warszawie z Józefą ze Śmigielskich, córką Walentego Śmigielskiego, majora armii Królestwa Polskiego oraz Karoliny Bonieckiej z Bończy h. Bończa. Małżeństwo doczekało się córki – Marii Eleonory Dobieszewskiej.

Początkowe nauki pobierał w Rawie, Marjampolu i Warszawie, gdzie w 1854 roku ukończył gimnazjum realne. Od 1855 redaktor tygodnika „Klinika” w którym publikował artykuły na temat min. zakładu dla obłąkanych w Gheel. W 1857 wstąpił do Akademii Medyko-Chirurgicznej, uzyskując w 1862 stopień lekarza cum eximia laude (ze szczególnym wyróżnieniem). W 1863 jako lekarz wolno praktykujący, zamieszkiwał przy ulicy Krakowskie Przedmieście pod nr 406/7 w domu XX. Missjonarzy obok kościoła Św. Krzyża. Na przestrzeni lat 1863-1864 pracował również w szpitalu Św. Rocha. W latach 1864-1865 wysłany przez Szkołę Główną do studiowania pacjentów chorób psychicznych we Francji, Anglii oraz Niemczech. W 1866 jako opiekun ochronki i żłobka przy Warszawskim Towarzystwie Dobroczynności, od 1868 roku ordynator Szpitala NMP w warszawskiej Pradze. Po dobrowolnym uwolnieniu się od obowiązków powołany w 1870 roku do Wydziału Krajowego Galicji na stanowisko doradcy-pomocnika, zamieszkał w Niepołomicach. Inspektor szpitali powszechnych w Królestwie Galicji i Lodomerii wraz z Wielkim Księstwem Krakowskim.

W kwietniu 1873 roku przeniósł się z Niepołomic do Dąbrowy (w dzisiejszym Jaworznie) gdzie objął stanowisko lekarza gminnego i górniczego. Jeszcze w sierpniu tego samego roku pełnił rolę lekarza cholerycznego podczas wybuchu epidemii w parafii Jaworzno. Od 1874 sezonowy lekarz zdrojowy w czeskim Marienbadzie (Mariánské Lázně). W 1877 praktykował w Mentonie (Francja).

Członek Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, Wileńskiego, Odeskiego oraz Krakowskiego. Podróżnik, na łamach Tygodnika Powszechnego opisywał wybrzeża Morza Śródziemnego. Lekarz honorowy kolei nadwiślańskiej, wykładowca, autor oraz tłumacz ponad pięćdziesięciu rozpraw z zakresu medycyny.

Zmarł 11 września 1896 roku w Marienbadzie.

Opracowanie: Piotr Burczy

Źródła

---

1. Album zasłużonych lekarzy polskich, Warszawa, 1925, Spółka Akcyjna Zakładów Graficznych „Drukarnia Polska”, s. 25.
2. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich [Sochaczew-Szlubowska Wola], Warszawa, 1890, t. 11, s. 183.
3. Z. Dobieszewski, Sprawozdanie z przebiegu epidemji cholery w r. 1873, w parafii Jaworzno (…), [w:] Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, Warszawa, 1874, t. LXX, z. 2.
4. M. J. Minakowski, Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego, dostęp online (8.10.2019).
5. Z. Dobieszewski, Zdanie sprawy z dwuletniego urzędowania w Wydziale Krajowym galicyjskim, Lwów, 1872.
6. Czas, Kraków, 19 września 1896.
7. Gazeta Narodowa, Lwów, 17 kwietnia 1873, s. 3.
8. Kronika Rodzinna: pismo dwutygodniowe, Warszawa, 15 października 1896, s. 640.
9. Kurjer Codzienny, Warszawa, 12 września 1870, s. 3
10. Kurjer Codzienny, Warszawa, 6 listopada 1876, s. 4
11. Kurjer Codzienny, Warszawa, 29 stycznia 1881, s. 2.
12. Kurjer Warszawski, Warszawa, 15 stycznia 1863, s. 59.
13. Kurjer Warszawski, Warszawa, 18 sierpnia 1865, s. 974.
14. Kurjer Warszawski, Warszawa, 27 stycznia 1881, s. 4.
15. Przegląd Tygodniowy Życia Społecznego, Literatury i Sztuki, Warszawa, 22 listopada 1868, s. 424.
16. Tygodnik Naukowy i Literacki, Lwów, 28 kwietnia 1866, s. 168.
17. Tygodnik Powszechny, Warszawa, 14 sierpnia 1881, s. 522.